Al maanden loop ik met het idee rond om Satan uit mijn leven te verbannen. Natuurlijk, hij laat mij dingen zien die voor de normale mens verborgen blijven. Maar het vergt steeds meer zijn tol, de prijs die hij van mij vraagt is hoog. In deze huidige maatschappij heb ik de nodige moeite mezelf normaal voor te doen tussen de volgers van gristus. Helaas, ijdele hoop, Satan is net zo verworven met mij als ik met hem. In essentie ben ik Satan, zonder hem ben ik een losse schil zonder invloed. Nu kan ik zeggen dat ik niet meer wil, maar iedere nacht, als ik in mijn dromen voor de poorten van de hel sta, ga ik toch weer naar binnen. De pijn die Satan mij verschaft, vind ik prettig. Dat is mijn echte wereld. In de echte wereld, die voor mij een droomwereld is, wil ik deze pijn graag teruggeven. Hetgeen ik doe, ik kan niet anders. Heel soms ben ik normaal, dan is mijn batterij leeg. Het is dan wanneer ik me bedenk of ik naar Satan terugmoet of dat hij in mijn hoofd leeft, maw ik ben het zelf. Het zijn deze momenten waarop ik wil vluchten uit mijzelve, maar als ik niet ben wie ik denk te zijn zou dat desastreuze gevolgen kunnen hebben. zolang ik in het reine kan zijn met Satan, dus mezelf en hij met mij zal er niets veranderen. Maar het wordt zo moeilijk, ik zie steeds meer. Maar daartegenover staat de pijn die ik krijg en moet uitdelen aan de volgelingen van de Heer. Ik moet zoveel consessies doen, ik kan dit niet alleen meer. Er moeten toch anderen zijn?