Ik zou nog even verslag doen van mijn bietenavontuur, nou het was me het dagje wel. Bij een dergelijk incident aangaande bieten kan ik geen verstek laten gaan.
Ik ben dus rond 9:30 daarheen getogen en heb veel last gehad van het verkeer, mede of juist door deze bietenkwestie. Uiteindelijk heb ik in Geldrop de auto laten staan
en heb per step mijn reis voortgezet. Ik heb iets met suikerbieten, dus mijn instinct loodste mij feilloos naar de plaats van het drama. Eens daar aangekomen, dan snijdt de emotie
je toch behoorlijk naar de strot. Ik wist wat ik kon verwachten, maar zo'n directe confrontatie gaat zo dwars door merg en been, je houdt jezelf niet goed. Ik iig niet.
Wat moest ik nu doen? Er lagen duizenden bieten op het koude asfalt, meer dan ik kon redden. De situatie was duidelijk boven mijn macht.
Maar herkende ik dat silhouette niet, daar verderop, onherkenbaar door het tegenlicht? Jawel, uit duizenden zelfs. Het was Jaap. Jaap had het bericht meegekregen en om een of
andere reden is Jaap altijd als eerste ter plaatse. Ik zat er compleet doorheen, dreigde door mijn knieën te gaan toen Jaap naar me toe liep. Hij sprak kalm, maar zeker dewoorden:
Jeroen, met je Goddelijke lichaam, waar ik naar smacht...., jij kunt je niet het lot aantrekken van deze hele bietenpopulatie. Ontferm jij je over de kinderen. Ik doe de rest.' Dus om een lang verhaal kort te maken, we hebben de kleinste bieten uitgezocht. 4753 zijn het er. Die heb ik nu hier, lekker in de lappenmand naast de kachel. Ik ga ze zometeen alemaal lekker warm douchen, dus het zal wel een latertje worden. Maakt me niet uit, het is een fantastisch gevoel om aan het prille begin te staan van een nieuwe bietencampagne. En dat was mijn dag.
